Liefde voor vintage was er altijd al. Toch waren de grote mode ketens geen onbekend terrein voor mij.
Ik deel graag met jullie waarom ik deze heb afgezworen en hoe ik bewust werd van mijn eigen koopgedrag.
Ik ben altijd al bezig geweest met mode en kleding. Altijd op zoek naar leuke nieuwe items om mee te combineren. Ik bekeek de fashion shows van mijn lievelings ontwerpers en vond het leuk om trends te volgen, ermee te spelen, en te dragen wanneer die trends bij mij paste.
Vroeger plande ik daar echt een dagje shoppen voor in. Een hele dag heerlijk slenteren en nieuwe dingen kopen, daar werd ik echt blij van. Ik bestempelde shoppen zelfs als mijn ‘hobby’.
Regelmatig propte ik nieuwe items in mijn overvolle kast. Op dat moment voelde ik mij net Carrie Bradshaw in haar goed gevulde, in mijn ogen perfecte inloopkast. Dat wil toch iedereen? Eindeloze opties voor elke gelegenheid?
Maar waarom stond ik dan zo vaak voor diezelfde kast mezelf af te vragen waarom ik niks had om aan te doen?
Waarom had ik, ondanks de overvloed aan kleding, behoefte aan meer en meer en was het nooit genoeg?
Stiekem wist ik wel dat er een heleboel items alleen fungeerde als opvulling. Om mij een gevoel te geven, wat niets meer dan een illusie bleek te zijn.
Langzaamaan begon ik een patroon te ontdekken.
Wanneer ik weer eens stond te balen voor mijn kast, ontstond het verlangen naar iets nieuws. Het was dan enkel een kwestie van tijd voordat ik hieraan toe zou geven.
Shoppen was immers mijn hobby, en een deel van mijn identiteit als mode liefhebber.
Zonder enig plan van aanpak liet ik het lot bepalen waar ik op dat moment tegengaan liep. En als ik het toevallig mooi vond, ging dat met mij mee naar huis.
Met mijn aankoop brandend in een plastic tas, voelde ik mij zielsgelukkig. Voor even.
Er groeide binnen no time weer een verlangen naar iets nieuws. Gevalletje vicieuze cirkel.
Nu ik dit opschrijf kan ik me er niks meer bij voorstellen, en schaam ik mij er zelfs een beetje voor. Ook klinkt het redelijk vermoeiend en vraag ik mij af wat ik hier precies leuk aan vond.
Maar ik wist toen niet wat ik nu weet over de mode industrie.
Dat mijn vicieuze cirkel het verdienmodel is van fast fashion ketens. Daar draaien ze op. Zo zijn ze bedacht.
Ze zorgen voor een kortstondig geluksgevoel, om je daarna eigenlijk keer op keer teleur te stellen, zodat je altijd weer iets nieuws nodig hebt.
En dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop het gemaakt wordt. Hoe meer ik te weten kwam, hoe groter mijn afkeer van deze vervuilende industrie.
Sinds mijn ogen geopend zijn, verlang ik niet langer naar meer. Sinds ik mij bewust ben van mijn koopgedrag, wil ik het graag anders doen. Beter doen.
Niet langer is een inloopkast à la Bradshaw mijn streven. Niet langer ga ik voor kwantiteit, maar voor kwaliteit. Niet fast, maar slow.
Langzaam bouw ik aan mijn droom garderobe.
Een kast vol liefde.